Do 1861 roku Rumunia była podzielona na Księstwo Mołdawskie, Wołoszczyznę oraz Siedmiogród (przyłączony w XX wieku). Pierwsze próby zjednoczenia w XVI wieku wysunął Michał Waleczny. Było ono jednak niemożliwe ze względu na dominację turecką na Półwyspie Bałkańskim. Dopiero w połowie XIX wieku, w wyniku osłabień Turcji po wojnie z Rosją, ustanowiono w ramach monarchii osmańskiej autonomiczne księstwa Mołdawii i Wołoszczyzny. Aleksander Jan Cuzy w 1861 roku ogłosił powstanie nowego państwa – Księstwa Rumunii, w wyniku połączenia obu księstw. W 1866 roku Aleksander Jan abdykował, a na jego miejsce powołano księcia Karola I z dynastii Hohenzollern-Sigmaringen. W latach 1877-1878, podczas wojny rosyjsko-tureckiej, Rumunia proklamowała swoją niepodległość. Dzięki temu, że Rumunia wystąpiła po stronie Rosji, zyskała odebraną Turkom północną Dobrudżę, tracąc jednocześnie na rzecz Rosji Besarabię. W roku 1881 Rumunia ogłosiła się królestwem. Dwa lata później Karol I zawarł tajne przymierze z Austro-Węgrami i Niemcami skierowane przeciwko Rosji. Podczas drugiej wojny bałkańskiej, Rumunia wystąpiła w 1913 roku przeciwko Bułgarii, czego skutkiem była aneksja południowej Dobrudży. W sierpniu 1916 roku Rumunia przystąpiła do I wojny światowej i opowiedziała się po stronie Ententy. Po jej zakończeniu terytorium kraju zwiększyło się niemal dwukrotnie – przyłączone zostały: Besarabia, Bukowina, Siedmiogród i większa część Banatu. Zmiany te zostały uznane międzynarodowymi traktatami z Saint-Germain-en-Laye i Neuillly-sur-Seine z 1919 roku oraz Trianon z 1920 roku. W latach 30. XX wieku znaczną pozycję uzyskała profaszystowska Żelazna Gwardia. W 1938 roku rządy znalazły się w rękach Karola II, który rozwiązał partie polityczne i parlament. W roku 1939 Rumunia uzyskała gwarancje bezpieczeństwa od Francji i Wielkiej Brytanii.